Türkiye'de çalışanlar insanlara baktığımızda nedense bana göre %90'ı mutsuz ve asık suratlıdır. Bunu anlamak yada tahlil etmek hiçte zor değildir. Sokakta, toplu ulaşımda yada bir alışveriş merkezinde insanları gözlemleyerek olan biteni gayet rahat anlayabiliriz. Sebebi aslında bellidir; ÇALIŞMAK.
Diyeceksiniz ne alakası var. İşin aslına bakıldığında anlamlı olduğu göreceksiniz. Bu yazıyı okurken bir iş sahibi iseniz hayatınızı bir düşünün. Pazartesi sabahı uykusuz bir şekilde uyandınız işinize gittiniz. Yoruldunuz ve akşam eve döndünüz. Yemek yediniz, tv izlediniz, çocuğunuz varsa onunla zaman geçirdiniz ve uyudunuz. Günlerden Salı oldu. Haftanın bitmesine 4 gün kaldı. O günde pazartesi günü gibi uyandınız işe gittiniz eve geldiniz ve uyudunuz. Çarşamba günü yine aynı şey devam etti. Ve Cuma akşamı oldu. Huzur doldunuz. Nedeni belli. Yarın ÇALIŞMAK yok.
Cumartesi güzel bir gün geçirdiniz eğlendiniz, evde vakit geçirdiniz ve uyudunuz. Ve işte herşey yine başa dönmeye başlıyor. Pazar günü oldu ve hafta bitti. Yarın yine iş var.
Şimdi başlığa neden böyle bir isim verdiğimi ve aslında yakındığımız durumun, hayatımızın büyük kısmını çalan olayın ÇALIŞMAK olduğunu az da olsa anlamışsınızdır.
"Azimli olmadığım doğru ama azimli olmayanların da yaşayabilecekleri bir yer olmalıydı, mevcut yerlerden daha iyi bir yeri kastediyorum. Sabahın altı buçuğunda bir çalar saat sesiyle uyanıp yataktan fırlayan, giyinip zorla bir şeyler atıştıran, sıçıp, işeyip, dişini fırçalayan, saçını tarayan, başka birine büyük paralar kazandırdığı bir yere ulaşmak için trafikle boğuşan ve tüm bunlara sahip olma fırsatı bulduğu için müteşekkir olması istenen biri hayattan nasıl keyif alabilir?"
Aslında yukarı da metin hayatımızın tümünü anlatmaya yetiyor.
Hayattan zevk almaya bakın.
